เจ็บ แต่ จบ 😁
วันนี้ มีคำถาม ถามว่า เมื่อเราอยู่ในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดของการแข่งขัน เราจะผ่านมันไปได้อย่างไร?
คำถามนี้ เกิดขึ้นจากการที่วันนี้มีนิตยสารชื่อดังเล่มนึง มาสัมภาษณ์ และ เราพูดคุยเรื่องราวต่างๆมากมาย ผ่านเรื่องราวในอดีต ย้อนๆนึกๆไป ก้อมีความสุขทุกครั้ง... 😊
หนำเล่าว่า.. ทุกๆการแข่งขัน เราจะต้องผ่านช่วงเวลาตั้งแต่ดีที่สุด จนถึงเลวร้ายที่สุด.. และเมื่อช่วงเวลา ที่เลวร้ายที่สุดนั้น มาถึง ถ้าเราผ่านมันไปได้ เราก้อจะไปต่อได้ และ แข่งได้จนจบ แต่ถ้าเราผ่านมันไปไม่ได้ นั่นหมายถึง การที่เราต้อง DNF ตัวเอง ไปในที่สุด... ไม่ว่า ช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดนั้น จะคือ ความรู้สึกท้อแท้ ความรู้สึกไม่ไหว อาการบาดเจ็บต่างๆนาๆ... ถ้าเราผ่านมันไปไม่ได้.. เราคงต้องจบและหยุดตัวเองแค่ตรงนั้น... 😭😳
น้องเปิ้ล คนสัมภาษณ์ ถามก่อนเลย ว่า แล้ว พี่หนำ เคยมั้ย.. หนำยิ้ม แล้ว ตอบเลย ว่า เคย DNF บ่อยไป 555 😅 ส่วนใหญ่จะรู้ตัวด้วย แต่งานไหนที่ตั้งใจจริงๆแล้ว ไม่ค่อยยอม DNF หรอกนะ..สู้ตาย!
มีอยู่ครั้งนึง แข่ง ไตรกีฬานี่แหละ ..ไปแข่ง Ironman ที่ Australia.. หลังจากจบจากจักรยานลงมาวิ่ง เริ่มวิ่งไปได้นิดหน่อย รู้สึกขาล้ามา ผ่านไปสัก สิบกว่ากิโล ปวดหน้าขาสุดๆ ปวดแบบทรมาน.. ฝืนไปได้อีก ไม่กี่กิโล เดินก้อปวด วิ่งก้อปวด.. ใจมันเริ่มท้อแฮะ... ไม่เอาแล้วดีกว่า พอ... พอคิดแบบนั้นปุ๊ป..ขาหยุดเดินทันที มองหามุมได้ ลงไปนั่งข้างทาง ถอดรองเท้าเลย. เลิก! พอกันที.. 😠
แล้วเราก้อนั่งดูคนนู้นคนนี้ บางคนวิ่งบางคนเดิน บางคนยืนอ้วกด้วย..ก้อยังไปกันต่อ นั่งนานเท่าไหร่ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่า นั่งๆไป ค่อยๆหยิบรองเท้ากลับมาใส่ใหม่ ทีละข้าง รู้ตัวอีกที เอาวะ เค้าขนาดอ้วก ยังสู้เล้ยย...บางคนอาการแย่กว่าเราอีกยังไปเลย.. เราเดินก่อนก้อได้...แล้วค่อยว่ากัน.. รู้สึกตัวอีกที...ความคิดในหัวค่อยๆเปลี่ยน จากแย่ที่สุด เป็นค่อยๆบวกขึ้น
เอาน่า
ถ้าเดินก้อปวดวิ่งก้อปวด.. งั้นเราวิ่ง _ม่งซะเลยดีกว่า...จะได้เสร็จเร็วๆ ทรมานเหลือเกินละ... คิดได้แบบนั้น ก้อกัดฟัน วิ่งเอามันให้จบ ให้เร็วเท่าที่ 2 ขาจะไปได้...
มีอีกหลายๆเหตุการณ์ คล้ายๆกัน...
ที่ทำให้หนำ ค้นพบว่า..
ช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด ขอแค่เรา ใจเย็น อย่าเพิ่ง เอาตัวเอง ออกจากสนามแข่ง หยุดอยู่นิ่งๆสักพัก..หายใจลึกๆ อีกสักหน่อย...
เราจะค้นพบว่า ช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด มันจะผ่านไปเอง.. ช่วงเวลาที่ดีขึ้นจะค่อยๆเข้ามา... การเสียเวลาหยุด พัก สักนิด...
เราจะเห็นว่า ทางที่เหลือข้างหน้าไม่ได้ไกลและยากเกินพยายามเลย 😉
ว่าแล้ว ก้อหยุดพักมาสามวันแล้ว ถึงเวลากลับไป ลุยดอยต่อ.. UTMF รออยู่ ทุกๆวันมีค่า... ล่าฝันกันต่อไปค่ะ 😤
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น