บทเรียนที่1: จาก DNF ในงานColumbia Trail..
"วันนี้ อาจไม่ใช่วันที่ดีที่สุดของหนำ สำหรับ การแข่งขัน แต่ มันเป็นวันที่ดีที่สุด สำหรับ ultra marathoner อย่างหนำ!!"😘
งานColumbia Trail ที่แก่งกระจานคราวนี้ยิ่งใหญ่ขึ้นมากๆ จากจำนวนผู้เข้าแข่งขันก้อดี จำนวนกองเชียร์ก้อดี การจัดงานก้อดี แสดงให้เห็นว่า การวิ่งเทรลในบ้านเราตอนนี้กำลังได้รับความนิยมมากขึ้นอย่างสูง!!!
หนำเองก้อเป็นหนึ่งในผู้เข้าแข่งขันกับงานนี้เช่นเดียวกัน กับ ระยะ 50km ที่เป็ยระยะถนัดของหนำอยู่แล้ว.. ซึ่งใจก้อคิดว่าคงไม่มีปัญหา แต่อีกใจที่ลังเล คือ อาการบาดเจ็บที่ ส้นเท้าขวา และเอ็นร้อยหวายที่ข้อเท้าซ้าย... มันน่าจะไหว ใจคิดเช่นนั้นตลอด แต่...ตั้งแต่บาดเจ็บข้อเท้าพลิกจากงานแข่งAdventure ที่เมืองกาญน์
รวมถึงเอ็นร้อยหวายและส้นเท้า ทำให้หนำต้องหยุดวิ่งไป2อาทิตย์เต็ม เริ่มกลับมาซ้อม ก่อนหน้านี้ซัก2สัปดาห์ ก้อยังไม่ดีขึ้น จากคนวิ่ง pace 5-6mins/km กลายเป็นคนวิ่ง pace 8-10mins/km ใจก้อได้แต่ภาวนาขอให้ชั้นหายวิ่งได้ด้วยเถิด...
นอกจากอาการบาดเจ็บที่ไม่รู้จะส่งผลตอนไหน... ต่อด้วยความคะนอง
มาก่อนซ้อมก่อน
หนำเดินทางมาถึงวันศุกร์บ่ายๆ เย็นนั้นไม่รู้จะทำอะไร เลยเอาจักรยานคู่ชีพ ออกปั่นไปชมวิวเขื่อน loop ใหญ่ๆ ได้ระยะ 50k ก้อพอดีกลับมาถึงที่พัก
เช้าวันเสาร์... เอาน่าทางสวย.. ออกซ้อมปั่นอีกสักวันคงดี.. วันนี้เวลาเยอะ เราปั่นสัก 80-90โล น่าจะได้...
วันนั้น จบวันด้วยการปั่น 110k แบบครบทุกรสชาติ... ทั้ง ขึ้นเขา ลงเขา rolling ต้านลม ตามลม ช้า เร็ว มีหมดครบทุกสิ่ง...
ใจเริ่มกังวลละ แล้ว 50โล พรุ่งนึ้ จะสภาพไหนเนี่ยชั้น!!! เอาน่า... ลองดู น่าจะได้...
เช้าวันแข่ง... ตื่นนอนได้ตามปกติ ไม่เลทไม่สาย เพราะมีเพื่อนๆ คอยเตือนตลอด...😅😅
เสียงสัญญานปล่อยตัวดังขึ้น🎉🎐...
หนำพุ่งออกไปอย่างเร็ว เหมือนอาการปวดเมื่อยบาดเจ็บจะหายหมด!! ใจก้อเริ่มยิ้มๆ น่าจะรอด แบบทรมานหน่อย น่าจะเอาอยู่...
ผ่าน5โลและ10โลแรกอย่างเร็ว... หลังจากเข้าโลที่12ขาเริ่มล้า อาการเมื่อยล้าจากการซ้อมก่อนหน้าเริ่มส่งผล... ใจก้อ... เอาน่าเรา.. น่าจะได้ คิดซะว่า วิ่งหลังจากปั่น 180โล .. อาการเมื่อยล้า เหมือนจะไม่ส่งผลมากเท่าอาการบาดเจ็บที่ส้นเท้าและเอ็นร้อยหวาย ทุกๆก้าว ที่ลงน้ำหนัก ทุกๆย่ำที่ก้าวไปข้างหน้า มันแปล๊บๆอย่างบอกไม่ถูก... ทั้งหยุดยืดเส้น ทั้งเดิน ก้อไม่ได้ช่วยส่งผลให้อาการดีขึ้น.. ตรงกันข้าม พื้นรองเท้าที่เคยนิ่ม กลับ แข็งขึ้นมาอย่างประหลาด นี่รองเท้าเราเสื่อมสภาพรึอย่างไร คู่นี้เพิ่งใช้วิ่งไม่กี้ครั้งเองนะ!!!
ผ่านรอบแรก เพื่อวิ่งต่อรอบ2 อย่าลังเล!! เอาตัวออกไปให้ได้ คิดซะว่า วิ่งอีกรอบเดียวเดี๋ยวก้อจบ!!!
วิ่งออกไปได้แค่ 2โล ใจที่เด็ดเดี่ยวเริ่มลังเล และลังเลหนักขึ้นเมื่อข้อเท้าซ้ายพลิกซ้ำอีกรอบ... ความเร็วเริ่มลดลง ใจก้อเริ่มคิด ส้นเท้า เอ็นร้อยหวาย เจ็บปวดมากจนไม่อยากจะก้าวเท้าต่อละ
☔⚡ พอ!!! ยอม!!! วันนี้คงไม่ใช่วันของเรา... ยอมเถอะ!!...
ในที่สุดเส้นทางสาย 50โล ของหนำ จบลงได้แค่ 33โล...
แต่เป็น...33โลที่หนำปลาบปลื้มที่สุด เพราะตลอดทาง 4โลที่วิ่งย้อนกลับมาที่จุดสตาร์ท ได้พบเพื่อนๆ ultrarunner หลายคน ที่มีจุดมุ่งหมายเหมือนเรา
บางคนอาจจะไม่ได้เร็วมาก
บางคนอาจจะเดินๆวิ่งๆ
บางคนที่ดูไม่ได้เหมืิอนเป็นนักกีฬาเลย
แต่ทุกคนมีฝัน ฝันที่จะต้องพิชิตให้ได้
หนำได้รับกำลังใจจากทุกๆคน
หนำให้กำลังใจทุกๆคน
มิตรภาพ และความรู้สึกอบอุ่น ของคนที่มีอุดมการณ์เดียวกัน... ขอบคุณนักวิ่ง Ultra Runners ทั้งหลาย ที่ช่วยจุดไฟในตัวหนำ ให้ปะทุขึ้นใหม่🌷🍁🌹
วันนี้ อาจไม่ใช่วันที่ดีที่สุดของหนำ สำหรับ การแข่งขัน แต่ มันเป็นวันที่ดีที่สุด สำหรับ ultra marathoner อย่างหนำ!!
เอาใจช่วยทุกๆ ฝัน ของทุกๆคนนะคะ จะระยะ 10,25, 50, 100โลหรืิอ 100ไมล์ เราฝันกันได้ และก้อทำให้มันเป็นจริงได้ค่ะ!!! ขอบคุณนักวิ่งทุกๆคนนะคะ สำหรับกำลังใจและความรู้สึกดีๆค่ะ 😍😘😄
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น