Road To Kona... My 1st Ironman (3/3จบ)

Road To Kona... My 1st Ironman (3/3จบ)

เส้นทางสู่ Ironman Kona, Hawaii.. 

กับประสบการณ์การแข่งIronman ครั้งแรก!! 🎊

"ครั้งหนึ่งในชีวิต เราก้อทำได้ ทรมานมากๆๆๆๆ ไม่เอาอีกละ ขอพักก่อน คงมีแค่ครั้งเดียว คงไม่เอาอีกแล้ววว..."

พาตัวเองออกไปวิ่ง ของถนัด😇😎

พอเริ่มวิ่ง โอ้โห ใจเย็นๆ!!! 

ขาเราหรือเนี่ย ความเร็วไปไหน? 

นี่เรากำลังวิ่งหรือเดินเนี่ย?

รู้แต่ว่ามัน ปวดเหมือนกับวิ่งไปแล้วซัก 35โล แต่นี่ชั้นต้องวิ่งอีก 42โลรึเนี่ย!!! สมองเริ่มคำนวนและเริ่มคิด

จำได้ว่าพี่โก้ให้ข้อมูลบอกไว้ว่าวิ่งไปซัก 4-5โลขาจะดีขึ้น!!

เอาวะ... "ทน" จนกว่าจะดีขึ้นแล้วกัน 

แล้วก้อจริง 

ผ่าน 5โลแรกไปได้ stepวิ่งกลับมาละ 

เย้!!! วิ่งดีขึ้นเหมือนจะแอบเร่งได้นะเนี่ย แอบยิ้มดีใจ... ใจก้องั้นน่าจะได้ล่ะน่า

แต่ก้อมีเหตุไม่คาดคิดอีก... หนำวิ่งจนกระทั่ง เข้าโลที่15 

เกิดไรขึ้นกับเราเนี่ยหมดแรงงง!!! 

วิ่งไม่ไหว ไม่รู้แรงไปไหน ทำงัยดีเนี่ย??

แย่แน่จะจบมั้ยเนี่ย!!!

ขาก้อปวดสุดๆ ตัดสินใจ

เดินเป็นครั้งแรกตั้งแต่วิ่งมาราธอนมา 

ฝรั่งที่วิ่งมาข้างๆ รีบหยุดตามทันที แล้วมาบอกเราว่าเราค่อยๆ เดินๆ วิ่งๆไป เดี๋ยวก้อจบ 

หนำหันไปมองพร้อมรอยยิ้ม

คิดในใจ ขอบคุณนะคะ!!! แต่ไอ อยาก วิ่งนะ ยูไม่รู้รึ แต่เนี่ยไอหมดแรง!!!

ขามันหยุดเอง...

สมองเริ่มคิดว่า ควรทำงัยดี??

หันไปที่ Aid station คว้าได้คุกกี้มากิน 2อัน+ส้มอีกชิ้น มหัศจรรย์ของการกิน!!! 

แรงกลับมาเลย อ๋อ!!มันต้องกินรึเนี่ย เพิ่งรู้นะเนี่ย!!! ความรู้ใหม่

...หลังจากนั้นวิ่งได้ละ เชิญยูเดินไปก่อนนะ ไอ ไปละ bye bye

หลังจากนั้นหนำเริ่ม วิ่งได้ต่อเนื่องละ รู้สึกหมดแรงก้อกิน... รู้วืธีเอาชีวิตรอดละ

ระยะทางเริ่มนับถอยหลังไปเรื่อยๆละ ผ่านรอบแรกเข้าสู่รอบสอง ไชโย!!!เหลือรอบเดียว 21โล สำหรับเรา ไม่ยากเลย 

ในรอบสองนี่พอเร่งได้เป็นระยะๆ เพราะเริ่มกินเป็นละ

ในที่สุด ช่วงเวลาในฝันก้อมาถึง เราพาตัวเองวิ่งอย่างเร็วสุด เข้าเส้น 

(ตอนนั้นยังไม่รู้เลยว่าต้องโพสต์ท่าเข้าเส้น) 

จบ 42โลสุดท้ายใช้เวลาวิ่ง 4:45hr ดีใจมากๆๆๆ ในที่สุดเราก้อตามความฝันสำเร็จกับครั้งหนึ่งในชีวิต กับ ความทรมานอย่างที่สุด ต่อสู้กับร่างกายที่แสนจะปวดร้าวกับใจที่พร้อมจะเลิกตลอดเวลา

รวมแข่ง Ironman แรกใช้เวลา 14:35hrs ไชโย ดีใจมากๆจบภารกิจอันแสนทรมาน

ครั้งหนึ่งในชีวิต เราก้อทำได้ ทรมานมากๆๆๆๆ ไม่เอาอีกละ ขอพักก่อน คงมีแค่ครั้งเดียว!!

..คงไม่เอาอีกแล้ววว

แต่พอตื่นขึ้นมาวันรุ่งขึ้น หลังแข่ง...

ลืมๆช่วงเวลาโหดร้ายไปได้ 

สมองเริ่มทำงาน

เริ่มเป็นเวลาสนุกใหม่ ขาชั้น!!! ปวดไปหมด ไม่เคยปวดขนาดนี้มาก่อน นับแต่วิ่งมาราธอนครั้งแรก มันก้อยังไม่เคยปวดขนาดนี้!!! ที่เราแข่งไปมันก้อสนุกดีนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อว่าเราก้อทำได้...อยากลองอีกๆ

หันไปหาพี่ๆ

นับแต่นั้น....จนถึงเดี๋ยวนี้...

หลังแข่งเสร็จมันจะตามด้วยคำถามว่า.

.. พี่ๆ สนามต่อไปเราไปไหนกันดีเนี่ย?