Road To Kona... My 1st Ironman... (2/3)

Tri TraiL Travel by Nam Porntharuk

 ยินดีด้วยกับใครที่เชียร์German แต่ Argentina ก้อสู้เต็มที่นะคะ ไม่ผิดหวังจริงๆ!!! 

Road To Kona... My 1st Ironman... (2/3)

เส้นทางสู่ Ironman Kona, Hawaii.. 

กับประสบการณ์การแข่งIronman ครั้งแรก!! 🎊

"ผลของการไม่ซ้อม " ขี่จนอยากร้องไห้ 

ไม่เอาอีกแล้ว ทำไม ไม่ยอมซ้อมวะ อยากเลิก อยากเลิกไม่อยากปั่นแล้ว ใครก้อได้ช่วยมาเอาจักรยานชั้นไปขี่ที" 🚴

ถึงวันแข่งมีพี่ๆ คนไทยรุ่นนั้นอยู่อีก 7คน พี่ไก่ พี่มั่น พี่โก้ พี่วีระ พี่ต้อม พี่สุวิทย์ พี่ไอโบ้ รวมเราเป็น 8คน มีแต่ฝรั่งตัวใหญ่ๆที่ดูแข็งแรงมากๆอยู่เต็มไปหมด แล้วกระเหรี่ยงหน้าจีนอย่างเราจะไหวมั้ยเนี่ย!! 

ไม่รู้ว่าจะเจออารัยบ้างในไม่กี่อึดใจข้างหน้า ใจก้อคงได้แหละน่า เอาน่า!! เราไปแบบเรานี่แหละขอแค่จบ ไม่ต้องเร็วก้อได้!! 

เสียงปืนดังเป็นสัญญาณปล่อยตัว เราก้อลงว่ายไม่รู้เรื่อง wet suitเลย เค้าบอกให้ใส่ก้อใส่ วิธีใส่ก้อถามๆเค้ามา เอาวะ!! เค้าใส่กันเราใส่เถอะ 

ตอนออกตัว มันน่ากลัวมากคนเต็มไปหมดเลย แล้วชั้นจะไปแทรกลงตรงไหนดีเนี่ย นี่ขนาดเค้าให้ปล่อยตัวตามเวลาที่เราคาดว่าจะว่ายจบ แต่ก้อยังคนเยอะอยู่ดี เอาวะว่ายก้อว่าย ออกตัวไปพร้อมฝูงคน ทั้งมือทั้งเท้า เต็มไปหมด เจ็บนะโว้ย ร้องบอกในใจ 

แต่ก้อแค่พักเดียวมือเท้าหายหมด เหมือนเราว่ายในสระแล้ว ค่อยสงบหน่อย "เอาละหนำ" ว่ายได้ เราก้อว่ายไปเรื่อยๆรู้ตัวอีกที มีเรือแคนูมาอยู่ข้างๆด้วย ว้าววว โชคดีจังเลยเรา

ไม่ต้องเล็งทุ่นละ ชั้นว่ายตามเรือไปนี่แหละ ว่ายวนผ่านรอบแรก เอ๊ะ!!! เหมือนมีฝูงอะไรมาว่ายผ่านเราไป แต่ก้อยังไม่สนใจว่ายตามเรือต่อไป (มองฝูงคนที่ว่ายมาน็อครอบไม่เห็น เพราะหันขวาได้ข้างเดียว)...ว่ายประมาณว่ามีแต่ชั้นกับคนพายแคนูที่คอยลุ้นอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ อย่างน้อยก้อทำให้เราอุ่นใจวะ ว่าชั้นไม่หลงแน่ๆ ครบ2รอบละ. !!! เอ่อ!!! ขึ้นมาถึงรู้ว่าสาเหตุของความโชคดีคืออะไร 😅

เหลือคนว่ายอยู่ในครอสอีกนิดเดียว ทุกคนที่เหลือ มีเรือเป็นเพื่อนทุกคน!!! ทั้งๆที่เวลาว่ายน้ำเรา 1.33hr เราก้อว่าเราว่ายไม่ช้าน้าาา

เอาวะไม่สนใจไปขี่จักรยานดีกว่า 😎

เริ่มต้นขี่จักรยานโอ้โห สนุกมาก เร็วเหมือนกันนะเรา สนุกจัง บอกแล้วว่าไม่ต้องซ้อม!!! ปั่นได้ไม่นาน...ความสนุกหยุดอยู่แค่ 40โลแรก หลังจากนั้น ทำมัยมันเมื่อยขนาดนี้เนี่ย แรงเหมือนจะหมด ขาเราไม่มีแรงเล้ยยย (ไม่รู้ว่าหลังว่ายน้ำแล้วมันมีผลกับการปั่น) แล้วชั้นจะปั่นยังงัยดีล่ะเนี่ย!!! เอาน่า เราก้อแข็งแรงพอน่าค่อยๆไป เตือนตัวเองอย่างนั้น...

ตาเริ่มสอดส่อง

สังเกตุคนแข่งคนอื่น เค้าทำอะไรกันบ้าง อ้อ!!! มีรับของกินด้วย ลองดูบ้างดีกว่าถึง aid station ลองทานอย่างอื่นนอกจากน้ำบ้าง อาการเหมือนจะดีขึ้น เริ่มมีแรงปั่น แต่ก้อยังไม่รู้หรอกว่าเป็นเพราะของที่เรากิน ความทรมานอย่างที่สุดมาเมื่อตอน 140โล แรงเริ่มไม่มีละขาก้อไม่อยากขี่ ลงจากจักรยานก้อไม่ได้ หลังก้อโคตรปวด คอก้อเมื่อยสุดๆ (สมัยนั้นเพ่ิงลองใช้รองเท้าจักรยาน ยังถอด-ใส่ ไม่คล่อง เลยไม่กล้าถอดกลัวล้ม) ทำงัยดีวะเนี่ย เหลืออีกตั้ง เกือบ40โล... ทรมานสุดๆ 

จำได้แม่นเลยว่าขี่ความเร็วอยู่ที่ 17-18km/hr ขี่จนอยากร้องไห้ 

ไม่เอาอีกแล้ว ทำไม ไม่ยอมซ้อมวะ อยากเลิก อยากเลิกไม่อยากปั่นแล้ว ใครก้อได้ช่วยมาเอาจักรยานชั้นไปขี่ที 

ได้แต่คิดแล้วก้อกัดฟันมาจนถึงจบ 180โล

ถึงจุดคืนจักรยานแทบล้มทั้งยืน หน้าซีด หมดแรง อยากเลิกแล้ว ค่อยๆประคองตัวไปที่transition อีกครั้ง รวมเวลาปั่น 7:45hr. 

นั่งพักใน transition ไม่รู้นานแค่ไหน รู้แต่ขออยู่เฉยๆก่อน ใครก้ออย่ามายุ่งกับชั้น 

แม้แต่ตอนนี้อย่าให้ชั้นต้องนึกภาษาอังกฤษเลย สมองชั้นไม่ทำงานแล้ว 

แต่ในใจก้อเอาวะ วิ่งของถนัด 📌ออกไปวิ่งดีกว่า เหลือเราคนสุดท้ายละ พี่ๆเค้าไปกันหมดละ ต้องพยายาม!!